Darga i Barnim wyglądali bardzo zwyczajnie, choć wieczorne otoczenie nadawało im pewnej tajemniczości. Patrzyli na Anię i Adama z dystansem, ale i zaciekawieniem…
– Dobra dzieciaki – zarządził tata – bierzcie psa i idźcie do domu. Trzeba się ogarnąć po tych wszystkich eskapadach.
– Właśnie – dodawała mama – najpierw kąpiel, a potem spotykamy się w kuchni na przygotowaniach do kolacji.
Na słowo „kolacja” Gryzoń zastrzygł uszami i pierwszy ruszył w stronę wynajętego domku. Po kilku susach rzucił się na drzwi i łapami otworzył wejście. Radośnie szczekając już był w środku i ochoczo rozpoczął demolować sprzęty. Pomorscy szybko zamknęli samochód i narzekając na „głodne bydlę”, tudzież „zmarnowane stworzenie boże” weszli do domu.
Ania i Adam zostali sami z poznaną właśnie parą nastolatków. Zrobiło się cicho i trochę niezręcznie…
– Pùdzta z nami… – powiedział Barnim i wskazał ręką ciemny zagajnik.
– No nie wiem… – wahał się Adam – rodzice kazali nam iść do domu.
– Przecież zaraz wrócimy! – zadecydowała Ania i popatrzyła w stronę Barnima.
– Wiemy, kogo spotkaliście na kamieniach… – cicho powiedziała Darga – to ktoś specjalny, kto nie każdemu pozwala się odnaleźć… Skoro was wybrał, pokażemy wam miejsce, gdzie ponownie możecie się z nim spotkać…
– O nie! Nie zamierzam znowu kogoś ratować z opresji – sprzeciwiał się Adam.
– Ciekawe, kto kogo ratował? – zadrwiła Ania.
– Wskażemy wam miejsce, wy zaś w nocy zadecydujecie… – przerwał Barnim i ruszył do przodu, w stronę młodego lasu.
– W nocy? – mamrotał Adam – W jakiej nocy? Nocą się śpi… Ewentualnie wstawia posty na social media…
– Ale nudzisz… – syknęła Ania.
Czwórka młodych ludzi sunęła teraz obok zarośniętej skarpy. Zrobiło się ciemnawo, a księżyc tylko częściowo rozświetlał okolicę. Adam wyciągnął komórkę i włączył latarkę. Ledwo jednak rzucił snop światła na ścieżkę, a telefon zaczął się psuć i za chwilę wyłączył się zupełnie. Barnim zatrzymał grupę i gestem nakazał ciszę. Wskazał na ciemny wąwóz, w którego stronę podążali. Tam już żadne światło nie docierało. Skierowali się w ten mrok, idąc powoli i trzymając się za ubrania. Ze stoków wąwozu zwisały nad nimi konary starych drzew, z których zwisały suche gałęzie, na ziemi potykali się o korzenie. Zrobiło się tak bardzo cicho, że słyszeli każdy swój krok i oddechy. Barnim parł do przodu, Adam i Ania byli w środku, Darga zamykała grupę. Nagle w ciemności zauważyli jarzące się dwa punkciki. Raz połyskiwały na zielono, po chwili znikały, a potem znowu się zjawiały, tyle, że dwa, trzy metry dalej. Do tego jeszcze dało się słyszeć zwierzęce pomrukiwania, coś jakby rozdrażnionego kota, a może warczącego lisa. Odgłosy były całkiem bliskie i chyba pochodziły od zwierzaka o zielonych oczach. Trudno to było stwierdzić z pewnością, gdyż dźwięki i błyski pojawiały się w różnych częściach wąwozu, a czasami zupełnie obok nich.
– Szczur! To dziki szczur tu biega! – wrzasnął Adam – Co to ma być? Dajcie mi kija, to się z nim policzę!
– O Swa-ro-ży-cu… I ty nie grzmisz – po cichu sylabizował Barnim.
– Jaki szczur? Przecież to Mika, nasza fretka – tłumaczyła Darga.
– Nieważne! Jakieś ohydztwo patentowane a owłosione nie będzie się o mnie ocierać – denerwował się Adam.
– Och jaki wrażliwiec z tego mojego brata wychodzi – drwiła Ania.
– Przestańcie! – syknął Barnim – Jesteśmy już blisko…
Adam i Ania rozglądali się niepewnie w ciemności. Dla nich dalej wszystko było identycznie ciemne, może jedynie niektóre z konarów były bardziej szare. Barnim znowu pociągnął wszystkich do przodu i rzeczywiście po kilkudziesięciu krokach zauważyli prześwitującą w gęstwinie drzew łunę. Za chwilę byli już na skraju lasu. Wyszli na rodzaj placu, który kończył się kilkumetrową brunatną ścianą piasku, kępy traw i wystających skał. Barnim przykląkł i podniósł coś z ziemi. Darga zakrzątnęła się wśród trawy. Nagle błysnęły iskry spod krzemieni w rękach Barnima i spadły na ściółkę przygotowaną przez Dargę. Ogień ochoczo wystrzelił w ciemności, a dwójka młodych Kaszubów szybko rozpaliła małe ognisko. Ania i Adam patrzyli zaś jak pozornie zwykła ściana była w istocie popękaną skałą, na której widniały szczeliny jaskiń. Jedne z wejść były bardzo wąskie, inne miały szersze otwory, przez które przecisnąłby się i dorosły człowiek. Nie było wiadomo czy jaskinie są głębokie czy płytkie, suche czy pełne wody… W nocy wyglądały niczym oczodoły wielkiej starej twarzy olbrzyma…
– To są komnaty Borowej Ciotki, zimne i wrogie dla szubrawców, jasne i przyjazne dla czyniących dobro – powiedziała Ania.
– Skąd wiesz takie rzeczy? Przecież to zwykłe leśne groty… – odwrócił się do siostry Adam, lecz zamilkł z dalszymi pytaniami, kiedy zobaczył, co się wokół niej dzieje.
Ania stała przy ognisku, a małe żarzące się drobiny traw unosiły się nie wprost do góry, lecz po chwili lotu skręcały w stronę dziewczyny i zaczynały wirować wokół jej ciała i głowy. Ania zamknęła oczy i uniosła ręce, aby osłonić włosy, ale unoszące się w rozgrzanym powietrzu iskierki nie zbliżały się wcale, tyle, że kręciły się wokół jej głowy niczym wirująca aureola. Barnim i Darga wciąż dorzucali do ogniska nowe naręcza suchej trawy i chrustu, zaś płomienie stawały się coraz większe, a iskry coraz bardziej błyszczały. Ania zaczęła nerwowo chichotać, Darga popiskiwać, a Barnim wyciągał z ciemności wielką, wysuszoną choinkę.
– Irrrryyy, irrrrri… – ciszę, w której słychać było jedynie strzelający ogień, przerwał dziwny odgłos, na który Barnim i Darga zastygnęli. Cała czwórka dzieci patrzyła w stronę otworu jednej z jaskiń….
– Irrrrri, irrrrry – tak warczała Mika – dużych rozmiarów fretka, która stojąc na kamiennym podwyższeniu, uniosła pysk ku księżycowemu niebu i rozpoczęła swój nocny śpiew. Jej postać rosła. Ze zwierzęcia wielkości dużego kota przemieniała się w coraz większy i większy kształt… Trochę przypominała borsuka, a może łanię o srebrnej sierści. Nie… chyba siwą, zabiedzoną niedźwiedzicę… Ależ skąd… to raczej smukła kobieta w płaszczu o kolorze sosnowej kory, przepasana paskiem utkanym z igliwia. Na głowie ma diadem z szyszek, zaś w ręce trzyma podróżny kostur.
