Przyznanie przez komisję lekarską stopnia niepełnosprawności bądź grupy inwalidzkiej jest tylko jednym z pierwszych kroków by poprawić swoją sytuację. Za każdym orzeczeniem stoi bowiem zawsze inna historia, zupełnie inny człowiek i inne potrzeby. Zadaniem społeczeństwa jest tych ludzi dostrzec dając im szansę na lepszą codzienność.
Niepełnosprawność intelektualna.
Bywa że przez wiele lat podczas swoich codziennych wędrówek mijamy osoby o których nawet przez myśl by nam nie przeszło, że są osobami z niepełnosprawnością. Ani wygląd zewnętrzny, ani zachowanie większości osób z niepełnosprawnością intelektualną nie pozwala na dostrzeżenie ich niepełnosprawności.
Osoby o znacznym stopniu niepełnosprawności intelektualnej mają swoich opiekunów prawnych, którzy w ich imieniu podejmują ważne dla nich decyzje. Dla tych osób niekiedy nawet najprostsza czynność urasta do rangi problemu , a ich codzienna egzystencja opiera się na wskazówkach udzielanych przez opiekunów. Pod ich opieką czują się bezpiecznie
i pewnie.
Wśród osób z niepełnosprawnością intelektualną są osoby z lekkim stopniem niepełnosprawności i dla nich tylko niektóre z życiowych czynności są problemem wymagającym przy ich realizacji minimalnego wsparcia otoczenia, a tak poza tym są samodzielni. Kończą szkoły, zdobywają zawód i niejednokrotnie podejmują pracę, jednak pomimo iż potrafią samodzielnie zrobić zakupy, podróżować uprawiać różne dyscypliny sportu, zadbać o własne mieszkanie, to bywa, że sprawy związane z np. samodzielnym robieniem niezbędnych opłat ich przerasta.
Nie da się ukryć, że nie ma człowieka, który byłby perfekcjonistą, i każdemu zdarza się, że wykonanie jakiejś czynności sprawia trudność. W przypadku osób z niepełnosprawnościami spowodowanych daną niepełnosprawnością ta trudność ulega zwielokrotnieniu.
Osoby z niepełnosprawnością intelektualną mieszkające w domach opieki znajdują zrozumienie otoczenia. Mieszkając w domach ze swoimi opiekunami na takie zrozumienie środowiska często liczyć nie mogą. Niewiedza często prowadzi do różnego rodzaju niepotrzebnych konfliktów, a co za tym idzie do częściowej lub całkowitej izolacji osoby niepełnosprawnej.
Niepełnosprawność ruchowa.
Mam zdrowe nogi i ręce, chodzę na siłownię, jogę, mogę biegać i ogólnie ruch to mój żywioł. Tak o sobie może powiedzieć nie jedna młoda osoba, tylko, że nie wszystkim dane jest się cieszyć taką kondycją.
Osoby z niepełnosprawnością ruchu mają mocno ograniczoną zdolność przemieszczania się niekiedy nawet we własnym domu. Poruszanie się o kulach czy na wózku inwalidzkim nie należy do najprostszych, a bariery pod postacią schodów, wysokich krawężników progów czy wąskich chodników na których niejednokrotnie pojawiają się przeszkody dla niepełnosprawnych ruchowo są nie do pokonania.
Poza ich zasięgiem jest np. samodzielne podróżowanie komunikacją publiczną. Robienie zakupów gdy siedzi się na wózku to również nie lada wyczyn, ponieważ wybrane produkty stojące na najwyższej lub najniższej półce nie są w ich zasięgu. Podobny problem odczuwają osoby korzystające z jednej kuli nie mówiąc już o dwóch. W takim przypadku pozostaje proszenie znajdujących się w pobliżu osób o pomoc w wykonaniu tej czynności.
Dla niepełnosprawnych ruchowo tak jak dla osób z innymi niepełnosprawnościami ich ograniczenia są dla nich wyzwaniem i z uporem dążą do ich zminimalizowania.
Taniec na wózku, jazda własnym samochodem, czy uprawianie różnych dyscyplin sportu nie są niemożliwe, lecz potrzebny jest do tego drugi człowiek oraz odpowiedni sprzęt.
Każdy rodzaj aktywności fizycznej dla osób z niepełnosprawnością ruchu jest przede wszystkim rehabilitacją, ale osobie niepełnosprawnej daje również radość.
