Tuż po zakończeniu wojny, w Słupsku rozpoczęto organizację wielu służb i instytucji niezbędnych dla mieszkańców, wśród nich powstawały także zręby miejskiej służby zdrowia. Pierwszą osobą, która formalnie podjęła się tego zadnia był doktor Godula, który objął w sierpniu 1945 roku stanowisko Lekarza Miejskiego.
Przez dziesięciolecia słupszczanie mieli do dyspozycji dwa szpitale: przy ulicy Kopernika i Obrońców Wybrzeża. Nie była to jednak od razu pierwsza powojenna lokalizacja tych instytucji.
Budynek Szpitala przy ulicy Obrońców wybrzeża aż do 1948 roku zajmowali Rosjanie. Sama ulica Obrońców Wybrzeża była zamknięta dla mieszkańców. Przy skrzyżowaniu tej ulicy z ulicą św. Piotra znajdował się szlaban zamykający wjazd na radziecki teren wojskowy. Budynek Szpitala przy ulicy Kopernika po zakończeniu działań wojennych został zajęty przez Państwowy Urząd Repatriacyjny. To właśnie tam umieszczano na początku wszystkich repatriantów, którzy później osiedlali się we wsiach wokół Słupska.
Przez pierwsze powojenne lata w Słupsku, oddziały szpitalne mieściły się w kamienicach przy dzisiejszych alejach Sienkiewicza (wówczas – alejach Popławskiego). Po stronie zachodniej alei, pod numerem 6, znajdował się oddział ginekologiczny, którym kierował doktor Modrzejewski, natomiast w kamienicach po wschodniej stronie mieścił się oddział laryngologiczny i oddział wewnętrzny kierowane przez doktora Posmykiewicza.
We wspomnieniach pracowników ginekologii często pojawiali się Rosjanie, którzy zajmowali kolejny wydzielony i zamknięty fragment Słupska wokół ulicy Niedziałkowskiego i stojącego przy niej budynku szkolnego, w którym dziś mieści się Zespół Szkół Logistycznych i Technicznych, czyli popularny mechanik. O tym, że miejsce to nie cieszyło się dobrą sławą, świadczą określenia szlabanów z rosyjskimi posterunkami na obu końcach ulicy Niedziałkowskiego – słupszczanie nazywali je „piekielnymi bramami”.
Tramwajami do szpitalnych oddziałów w dzisiejszych alejach Sienkiewicza można było dojeżdżać do 1949 roku. Była to tak zwana „linia okrężna”, która rozpoczynała i kończyła się na dworcu kolejowym. Tramwaje jeździły ulicami Wojska Polskiego, Sienkiewicza, Grodzkiej, Nowobramskiej i Anny Łajming z powrotem do dworca.
W tym czasie Rosjanie zaczęli wycofywać się ze Słupska pozostawiając po sobie doszczętnie zdewastowany budynek przy ulicy Obrońców Wybrzeża, w którym rozpoczęto organizację miejskiego szpitala. Mniej więcej w tym samym czasie na cele medyczne pozyskano budynki przy ulicy Kopernika, które zamiast repatriantów zaczęły przyjmować pierwszych pacjentów.
Oprócz oddziałów szpitalnych, jako jedna z pierwszych, powstała również przychodnia stomatologiczna, która aż do lat 80. funkcjonowała w budynku przy ulicy Mariana Buczka (dziś ulica Paderewskiego). Przyjmowali tam między innymi stomatolodzy: Janusz Kleszczewski i niemiecki dentysta Julius Brandt, który został przymusowo wysiedlony ze Słupska w 1951 roku.
Szpitale przy Kopernika i Obrońców Wybrzeża funkcjonowały przez kilkadziesiąt lat. 19 września 1986 roku wmurowano kamień węgielny pod budowę nowego Szpitala Wojewódzkiego przy ulicy Hubalczyków. Po 25 latach budowy, 26 września 2011 roku, rozpoczął on funkcjonowanie jako Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. Janusza Korczaka.
Do pierwszych powojennych szpitalnych oddziałów można było dojechać tramwajem. W roku rozpoczęcia budowy Szpitala przy Hubalczyków oddano tam do użytku pętlę trolejbusową, do której dojeżdżała linia „B” a później – również linia „C”. Niestety, budowa szpitala „przeżyła” trolejbusy, które dojeżdżały do powstającej lecznicy przez pierwsze 13 lat jej wznoszenia.
